Dag 10, Di 27 mei, Tacoignieres, 54 km, 588 km

My lucky day!!
Help, fietssleutel kwijt. Ik wist zeker dat ik hem in mijn jaszak had gedaan. Bij binnenkomst in hotel jasje uitgedaan in de bar. Nergens te vinden, gevraagd, receptie gekeken, hotelkamer cq kast dubbel gechecked. Dan slot maar openbreken. Met vier man personeel en grof gereedschap, het wilde maar niet lukken. Ze gingen iemand bellen met een zaag, moest wachten en toen zag ik mijn sleutel op de balie liggen, toch iemand gevonden. De zaag was niet meer nodig, slot open, wel kapot, grrr.

Na flinke vertraging, twee uurtjes gefietst. Kwam twee dames tegen uit Duitsland en Limburg. Ik fiets en heuvel op, schakelde terug, hoop herrie, alles vast. Ketting eraf, spaak kapot. De fiets kon geen meter meer bewegen. Ja, en toen. Een auto aangehouden met een vrouw erin, heb je niks aan natuurlijk haha. Een grote transportwagen met een grote tattoo man, hebbes!
Hij tilde mijn fiets in zijn auto, op naar zijn huis. Die man heeft alles geprobeerd, was roetzwart, wist niet dat een fiets zo kon afgeven. Nee, het ging hem niet lukken. Fiets weer in de auto, op naar een fietsenmaker. Uiteindelijk heeft hij mij 40 km rondgereden. Geen idee waar ik was en hoe ik weer op mijn route moest komen maar dat was voor later zorg.
Een fietsenmaker in Frankrijk is zeldzaam maar toch gevonden. Deze lieve man is anderhalf uur bezig geweest, mopperend op de fietsenmaker uit Nederland. De spaak kon hij niet repareren dus eruit moeten knippen. De spaken gesteld, onderdelen vervangen en ik mocht niks betalen. Hij vond het zo super dat ik alleen naar Santiago ga. Twee kussen op de wang was voldoende, hij had er wel honderd kunnen krijgen.

Van de week in Chartres een nieuw slot zoeken, kon hij me niet aan helpen. Hopen dat de fiets het blijft houden.
Ik weer verder op pad, eerst de route zoeken en daarna een slaapplaats. Niks, niks, niks. Uiteindelijk om half zeven een jong stelletje, zij wisten wel iets, ik achter hun auto aangefietst. Aangekomen bij een huisje achter een groot huis. Ik kloppen, er werd niet opengedaan terwijl ik keihard een tv hoorde. Ik opende de deur, zat er een zwaar dementerende man. Ik zei bonjour en vlug au revoir. Daar stond ik weer in mijn rode, druipende regenjasje. Staat dat stelletje nog te wachten, ze wisten nog wel iets. In de auto bij hun, werd ik gedropt bij een manege met een slaapzaal. Wat kan een mens blij zijn, ook met de appel en twee ganzen eieren voor diner. En toen kwamen ook de dames uit Limburg en Duitsland.
Ben benieuwd wat de dag morgen weer gaat brengen pfff!!